’Κι ανασπάλλκουνταν τ’ ομμάτα̤ σ’

Έφυεν κι άλλο ’κ’ εκλώστεν,
άλλο ’κι αραεύ’ ατεν
Κάποτε αν ανταμούμες
πόσα έχω να λέγ’ ατεν!

’Κι ανασπάλλκουνταν τ’ ομμάτα̤ σ’,
’κι ανασπάλλκεσαι -ν- εσύ
Η αγάπη σην καρδία μ’
για τ’ εσέν πάντα θα ζει

Έρθεν κι έφυεν κι εκείνε,
τρανόν γεράν ένοιξεν
Σιγανά άμον ντο έρθεν
’κ’ εγροίκ’σα ’το ντ’ έφυεν

’Κι ανασπάλλκουνταν τ’ ομμάτα̤ σ’,
’κι ανασπάλλκεσαι -ν- εσύ
Η αγάπη σην καρδία μ’
για τ’ εσέν πάντα θα ζει

Τα δεντρά άλλο μ’ ανθίζ’νε,
ο ήλεν άλλο μη χαράζ’
Σον πόνο μ’ να παραστέκ’νε,
η καρδά̤ μ’ να ησυχάζ’

’Κι ανασπάλλκουνταν τ’ ομμάτα̤ σ’,
’κι ανασπάλλκεσαι -ν- εσύ
Η αγάπη σην καρδία μ’
για τ’ εσέν πάντα θα ζει