Άντεξον, καρδά̤ μ’, άντεξον

Άντεξον, καρδά̤ μ’, άντεξον
κι άλλο σ’ αβού τον πόνον
Πόσοι και πόσοι έκλαψαν,
’κι θα είσαι εσύ μόνον!
Έναν ζωήν ενθύμιον
θα έ͜εις εσύ τον πόνον

♫

Οφύγον αν έν’ να φεύ’ς,
κλαις, είδα σε να κλαις
Οφύγον και μη λυπάσαι,
’κι αποθάνω μη φογ̆άσαι

Πέει με πώς θα επορείς
έναν άλλον να φιλείς;
Σην εγκάλα̤ν ατ’ απέσ’
σο νου σ’ εμέν πώς θα φέρτς;

Να θυμάσαι ση ζωή σ’
έκλαψα άμον το παιδί σ’
Έρθες να τερείς γιατί
άκομαν η ψ̌η μ’ πονεί