Έρθα σο πανοΰρ’ν εσουν

Έρθα σο πανοΰρ’ν εσουν
ν’ άφτω ένα κερόπον
Εξέρ’να εκεί θα έτονε
και τ’ εμόν το πουλόπον

Το κορίτσι μ’, το κορίτσι μ’,
το κορίτσι μ’ το μικρόν
Σ’ εγκαλιόπο μ’ ν’ εκοιμούσουν
πάντα να έσουν τ’ εμόν

Από ράχ̌ι͜ας ετέρ’να ’τεν,
εντούνεν η καρδία μ’
Θεέ μ’, ας έρχουσον σουμά μ’
κι εφίλ’να ’τεν -ε- μίαν

Το κορίτσι μ’, το κορίτσι μ’,
το κορίτσι μ’ το μικρόν
Σ’ εγκαλιόπο μ’ ν’ εκοιμούσουν
πάντα να έσουν τ’ εμόν

Ψιλά-ψιλά εφύσανεν
αέρας τα μαλλόπα σ’
Έφυγα με παράπονον
πώς ’κ’ είδα τ’ ομματόπα ’σ

Το κορίτσι μ’, το κορίτσι μ’,
το κορίτσι μ’ το μικρόν
Σ’ εγκαλιόπο μ’ ν’ εκοιμούσουν
πάντα να έσουν τ’ εμόν