Σ̌εκερίνα μ’

Σ’ όποιον στράταν να πατώ;
Σ’ ανατολή γιά δύση;
Στέκω σ’ εγάπ’ς το μεσοστράτ’,
νέ έμπρι͜α έχ̌’, νέ οπίσ’ -ι

Σ̌εκερίνα μ’ και λεμόνι,
το φίλεμαν τ’ εσόν
κάποτε έν’ πολλά γλυκύν
και κάποτε πικρόν

Αρ’ ας σ’ εσόν το ταπιέτ’
ντό σύρ’ η ψ̌η μ’ εξέρει
Μίαν σην καρδι͜ά μ’ χ̌ειμωγκόντς
και μίαν καλοκαίρι

Σ̌εκερίνα μ’ και λεμόνι,
το φίλεμαν τ’ εσόν
κάποτε έν’ πολλά γλυκύν
και κάποτε πικρόν

Όντες γλυκέα καλατσ̌εύ’ς
φέρω σεβτάς γανάτι͜α
Κι όντες ’κ’ ευτάω το χατίρ’ σ’
τα λόγια σ’ είν’ φαρμάκια

Σ̌εκερίνα μ’ και λεμόνι,
το φίλεμαν τ’ εσόν
κάποτε έν’ πολλά γλυκύν
και κάποτε πικρόν

Σ’ έναν το χαμογέλαμα σ’
χάμαι απέσ’ σ’ ομμάτι͜α σ’
κι άμον το σέλ’ όντες θα κλαις
φουρκίζ’νε με τα δάκρυ͜α σ’

Σ̌εκερίνα μ’ και λεμόνι,
το φίλεμαν τ’ εσόν
κάποτε έν’ πολλά γλυκύν
και κάποτε πικρόν

Κάθαν ντο κρού’ς εσύ ισ̌μάρ’
εγώ αποπίσ’ ι-σ’ τρέχω
Κι όντες φίλεμαν ψαλαφώ
λες με «τον καιρό μ’ ’κ’ έχω!»

Σ̌εκερίνα μ’ και λεμόνι,
το φίλεμαν τ’ εσόν
κάποτε έν’ πολλά γλυκύν
και κάποτε πικρόν