Κοπρόσ̌κυλα

Κοπρόσ̌κυλα, κοπρόσ̌κυλα
ο κόσμος εγομώθεν
Αηλί εκείνον τον ερίφ’
σ’ ατείντς που εκομπώθεν

Κοπρόσ̌κυλα, κοπρόσ̌κυλα
δανείσκουνταν παράδες
Κι όντες θα ψαλαφάς ατα
ανοίγ’νε σε γεράδες

Κοπρόσ̌κυλα, κοπρόσ̌κυλα
έστεκαν σα μαντρία
Αηλί εκείνον που δάκ’νει
’κι λαρούται καμίαν

Το ψέμαν επερίσσεψεν,
’κ’ είδαμε μία αλήθει͜α
Όλ’ ζουν εις βάρος τ’ αλλουνού
και με τα παραμύθι͜α

Κοπρόσ̌κυλα όντες φτύντς ατα
ατείν’ λέγ’νε σε βρέχ̌ει
Ας σην ντροπή χαπάρ’ ’κ’ έχ’νε
αρσούζ’ άμον κομές̌ -ι