Η κόρ’ επήεν σο νερόν

Η κόρ’ επήεν σο νερόν
το σταμνίν ατ’ς να γομών’
Είπ’ ατεν «δος με -ν- ας πίνω,
τη δίψα μ’ για να νεβζήνω»

«Νι͜αφιλι͜άδας», λέω «χάσον!
Το πεγάδ’ τρέχ̌! Πία, σπάσον!»
«Το πεγάδ’ τρέχ̌! Πία, σπάσον!
Νι͜αφιλι͜άδας», λέω «χάσον!»

Είπ’ ατέναν «αγαπώ σε,
θά ’ρχουμαι να ψαλαφώ σε»
Λέγ’ ατεναν «ας φιλώ σε»,
λέει με «’μώ σε, παλαλός έν’!»

Εσύ ντο λες ’κι τερώ,
εγώ άλλον αγαπώ
Ήντι͜αν θέλω εγώ θα ευτάγω
μ’ ότιναν θέλω θα πάω

Κάτ’ εθέλεσα να λέω
κι άμον ντο γελώ θα κλαίω
Άγρι͜α-άγρι͜α εμέν τερεί
και σο χ̌έρ’ν ατ’ς κάτ’ κρατεί

Ντό νουνί͜εις και ντό εθαρρείς
θα γίνουμαι τη κεντή σ’;
Με τ’ αχούλ’ ντο κουβαλείς
’δέν να ευτάς ’κ’ επορείς

’Δέν ’κ’ επόρεσα να ευτάγω,
εκλώστα οπίσ’ να πάω
Ντό να ευτάγω εγώ ’κ’ εξέρω,
είναν άλλεν θ’ αραεύω!