Νιαϊνά

Να έμ’νε η νιαϊνά τ’ εσόν,
νε μάισσας θεγατέρα
Όντες λούσ̌κεσαι να είμαι πα
τα κάλλια σ’, φωταχτέρα μ’

Σίτα̤ πας για να λούσ̌κεσαι
να έμ’ το σαπουνόπο σ’
Σα χ̌ερόπα σ’ να ’κράτ’νες με
κι έτριφτες το μεσόπο σ’

Σίτ’ εβγαίντς ας σο λούσιμον
να έμ’ το πεσ̌κιρόπο σ’
Να τυλί͜εις με σο τρυφερόν
και -ν- έμορφον ποϊόπο σ’

Το χτένι σ’ να έμ’νε, πουλί μ’,
σα μαύρα τα μαλλόπα σ’
Πογιάν σην τσ̌άντα σ’ για να βάφτς
τ’ έμορφα τα χ̌ειλόπα σ’