Τικ Γαλιανίτ’κο

Ποπά, για έπαρ’ το χαρτίν
τ’ αρνόπο μ’ έλα απόρκ’σον
Αν έν’ και ’κι λαρώντς ατο
τ’ οσπίτι μ’ έλα κόλλτσον

Κόσμος να σ’κούται σο ποδάρ’
κι όλον η κοινωνία
’κι θα επορούν να κλώθ’νε ατείν’
και τ’ εμόν την καρδίαν

Γράμμαν εκάτσα κι έγραψα
κι εγώ το τέλος ’κ’ εύρα
Αναθεμά σε, νε σεβντά,
ας σην καρδία μ’ έβγα

Αούτ’ τα τραγωδίας ι-μ’,
εσύ, κάθκα και γράψον
Και όταν είσαι μοναχ̌ή
τραγώδ’ α̤τα και κλάψον
Κι όταν θα φεύω από σουμά σ’
τραγώδ’ α̤τα και κλάψον