Η κακέσσα η πεθερά

Η κακέσσα η πεθερά
καταράται, βλαστημά
Η γλώσσα τ’ς φαρμάκια στάζ’
κι όλεν τη νύφεν ’πιτάζ’
Η νυφίτσα ’κι λαλεί
και το στόμαν ατ’ς ’κι ανοίει

Η πεθερά άμον σ̌κερπίδ’, 
η γλώσσα τ’ς άμον ψαλίδ’
Κι όλεν την νύφεν υβρίζ’
και την ψ̌ην ατ’ς τυραννίζ’
κι η νύφε ους να μερών’, 
μαειρεύ’, πλύν’, σιδερών’

Η νυφίτσα νυσταγμέντσα,
πεινασμέντσα, διψασμέντσα
Με το ζόρ’ κρατεί την ψ̌ην,
κλαίει και πικρά δάκρυ͜α ’κχ̌ύν’
Η καρδία τ’ς γεραλίν,
ελύεν άμον κερίν