Καρδία μ’, για κάθκα καλά

Ατόσα, καρδι͜ά μ’, έσυρες
και ξάι πώς ’κι φοάσαι!
Άμον ραχ̌ίν θα σ̌κίεσαι
σα δύο και θα χάσαι

Καρδία μ’, για κάθκα καλά,
φοούμαι θα ματούσαι
Θα παίρ’νε σε τα αίματα
κι άλλο ’κι θα λαρούσαι

Σ’ άλλον εγάπην ’κ’ έρχ̌εσαι,
εσύ το πονεμένον
Ντό έ͜εις να δί’ς και ντό θα παίρτς,
καρδόπο μ’ πονεμένον;

Καρδία μ’, για κάθκα καλά,
φοούμαι θα ματούσαι
Θα παίρ’νε σε τα αίματα
κι άλλο ’κι θα λαρούσαι

Η χωρισία άψιμον,
κολλίεσαι κι αφήν’ -τ- σε
και παίρτς βρούλαν και κάεσαι,
ποίος θα έρ’ται σβήν’ -τ- σε;

Καρδία μ’, για κάθκα καλά,
φοούμαι θα ματούσαι
Θα παίρ’νε σε τα αίματα
κι άλλο ’κι θα λαρούσαι

Καρδία μ’, για κάθκα καλά,
φοούμαι θα ματούσαι
Θα παίρ’νε σε τα αίματα
κι άλλο ’κι θα λαρούσαι