Ανάθεμά σε, θάλασσα

Το παπόρ’ έρθεν σο λιμάν’
για τ’ εμέν θ’ αρματούται
Μη λέτε͜ ατο την κάλη μου,
θα κλαίει και θα ματούται

Ανάθεμά σε, θάλασσα,
που έ͜εις πολλά παπόρι͜α
Εσύ χωρί͜εις τα στέφανα
και κείνταν χώρι͜α-χώρι͜α

Παπόρ’, πας πάντα κι έρχ̌εσαι,
καμίαν ’κι κοιμάσαι
Αν ’κι θα φέρτς τ’ αρνόπο μου
σον κρεμόν να πας χάσαι

Σην ξενιτει͜άν ο θάνατον
τρία φοράς βαρύν έν’
και το ταφίν ντο θάφ’νε σε
τρία φοράς βαθύν έν’