Ξενιτείαν

Φίλε μ’, ’κ’ επόρεσες να ευρήκ’ς
αδά έναν δουλείαν
κι ατώρα εσ’κώθες σο ποδάρ’
να φεύ’ς ση ξενιτείαν

Να πας εκεί και να δουλεύ’ς
με τ’ άλλτς σα εργατίας
Τίμιον να εβγάλτς ψωμίν
και να τερείς την υεία σ’

Ποίος τον τόπον ατ’ αφήν’
να πάει σα ξένα χάται
να ζει με τα οράματα τ’,
νύχτας να μη κοιμάται;

Πολλά φέρ’ η ανέχεια,
φίλε μ’, κι η ανεργία
Για να ελέπω προκοπήν
πρέπ’ να έχω δουλείαν

Πάντα ση ψ̌η σ’ απέσ’ είχ̌ες
τιμή, περηφανείαν
Δέβα, φίλε μ’, και δούλεψον
και στέσον φαμελίαν

Τα ξένα κρύα κι άχαρα,
βαρύν η χωρισία
Σα δύο με μαχ̌αίρ’ χωρίζ’
συγγένειαν, φιλίαν

Άνεργοι κι ανασφάλιστοι
’κι πρέπ’ εμείς να ζούμε
Φαμέλια θα στένομε
κι ατό πώς θα τερούμε;

Κρύα τα ξένα όπως λες
και τη ζωής εμπάλια
Μακρά ας σοι φίλτς και συγγενείς,
τη μάνας την εγκάλια

Το τόπο σ’ να μη ανασπάλλτς
κι εσέν αροθυμούμε
Να πας δουλεύ’ς και κλώσ̌κεσαι
κι εντάμαν ξαν να ζούμε

Τέρεν να μη πλανεύκεσαι
σα δολερά τα ξένα
Το κορτσόπον ντο αγαπάς
έπαρ’ ’το μετ’ εσένα

Τα ξένα π’ εύρεν φαίνεται
σ’ αβούτ’ την κοινωνίαν
νέ γονικά, νέ φίλτς είχ̌εν,
νέ εγάπην σην καρδίαν

Μαχ̌αίρ’ σην καρδι͜ά μ’ γιατί κόφτ’ς
κι ευτάς με κι υποφέρω;
Πάω τερώ ντό ’ίνεται
και το κορτσόπο μ’ παίρω

Το φίλο σ’ να μη ανασπάλλτς
εκεί ση ξενιτείαν
Κι απέσ’ σο νου σ’ πάντα να έ͜εις
τον Δάμων και Φιντίαν¹

Τον φίλο μ’ ’κι ανασπάλλ’ ατον
όσο μακρά κι αν ζούμε
Τον όρκον ντο εδώκαμε
με τ’ αίμαν θα κρατούμε