Τα πέτρας και τ’ αγάλματα

Όλα σον κόσμον π’ έχ’νε ψ̌ην
κι ομμάτι͜α που τερούνε,
ας σον Θεόν ο νόμον έν’
να ζουν και ν’ αγαπούνε

Με την εγάπ’ όλ’ οι ανθρώπ’
απάν’ σον κόσμον ζούνε
Τα πέτρας και τ’ αγάλματα,
πουλόπο μ’, ’κι αγαπούνε

Κρίμαν ’κ’ έν’, πουλί μ’, η εγάπ’,
επλάστεν για τον κόσμον
Εσύ γιατί ’κι φανερώντς
την καρδι͜άς ι-σ’ τον πόνον;

Με την εγάπ’ όλ’ οι ανθρώπ’
απάν’ σον κόσμον ζούνε
Τα πέτρας και τ’ αγάλματα,
πουλόπο μ’, ’κι αγαπούνε

Μη λες, πουλόπο μ’, ’κι αγαπάς,
ατό έν’ τρανόν ψέμαν
Σην καρδι͜ά σ’ απέσ’ ατό ζει,
ση φλέβας ι-σ’ το αίμαν

Με την εγάπ’ όλ’ οι ανθρώπ’
απάν’ σον κόσμον ζούνε
Τα πέτρας και τ’ αγάλματα,
πουλόπο μ’, ’κι αγαπούνε

Όντες δι͜αβαίν’νε τα χρόνι͜α
θα λες «εγώ ’κ’ εχάρα»
Ντ’ εχάτευες, ψ̌η μ’, τη χαρά μ’
κι εκράτ’νες τη λαχτάρα μ’;

Με την εγάπ’ όλ’ οι ανθρώπ’
απάν’ σον κόσμον ζούνε
Τα πέτρας και τ’ αγάλματα,
πουλόπο μ’, ’κι αγαπούνε