Ση Σαλονίκης τον σταθμόν

Έρθεν η ώρα κι η στιγμή
του χωρισμού, πουλόπο μ’
Εσύ θα ζεις σην ξενιτά̤ν
κι εγώ αδά σον τόπο μ’

Ποίσον πέτραν την καρδίαν
για ν’ αντέ͜εις σην ξενιτείαν
και για την αροθυμίαν
έπαρ’ την φωτογραφία μ’

Ση Σαλονίκη σο σταθμόν
ατέν επαρεξέγκα
Σο τρένον την Ακρόπολην
την αγάπη μ’ εσέγκα

Κι έτρεχαν άμον νερόν
τα δά̤κρα̤ μουν σο σταθμόν
Δέβα, πουλί μ’, σο καλόν,
να φυλάττ’ σε ο Θεόν

Επήρεν ατην κι έφυεν
το άκλερον το τρένον
κι εγώ επέμ’να σο σταθμόν
στουδάρ’ μαρμαρωμένον

Με τα μάτα̤ δακρυσμένα,
με τα καρδόπα κλαμένα
Εχωρίγαμ’ τα καημένα,
η αγαπή μ’ πάει σα ξένα

Επέμ’να έρημον πουλίν
κι εκλώστα οπίσ’ ση Δράμαν
κι όταν είδα τ’ οσπιτόπο μ’
επήρε με το κλάμαν

Απέσ’ ’κι θέλω να μπαίνω,
μαναχός ι-μ’ πώς θα μένω;
Όλι͜α ατέν θυμίζ’νε με
και πικρά κλαινίζ’νε με