Ο Ευκλείδης

Τρανόν παλληκάρ’ έχασεν
ατέ η Νέα Σάντα
Ευκλείδη μ’, τα παλληκάρι͜α σ’
αραεύ’νε σε πάντα
Ε! μαύρε καπετάνε!

Ατός που ’κ’ εφογούτονε
σπαθία και μαχ̌αίρι͜α
πώς εποίκεν και -ν- ερρούξεν
ση Χάρονος τα χ̌έρι͜α;
Ε! μαύρε καπετάνε!

Ευκλείδη μ’, τα παλληκάρι͜α σ’
εσένα αραεύ’νε
Όθεν κέσ’ γυροκλώσκουνταν
μοιρολογούν και κλαίγ’νε
Ε! μαύρε καπετάνε!

Σκοτία πίσσα έτονε
ο καιρόν τσ̌ουλωμένος
Αφκά σο κάρον ’κείτονε
Ευκλείδης ματωμένος
Ε! μαύρε καπετάνε!

Ευκλείδη μ’, και σο λείμψανο σ’
κλαίγ’νε σε οι ποπάδες
Κλαίγ’νε σε και τα έμορφα,
τη Σαντάς οι νυφάδες
Ε! μαύρε καπετάνε!