Τα μαλλία τ’ς αχτένιγα

Τα μαλλία τ’ς αχτένιγα,
τα χ̌έρι͜α τ’ς ματωμένα
Τον άντραν ατ’ς εσκότωσεν
η τσούνα για τ’ εσένα

Τα χ̌έρι͜α τ’ς πώς ’κ’ εξεράθαν!
λιθάρ’ έν’ η καρδία τ’ς
Τον άντραν ατ’ς ’κ’ επόνεσεν,
’κ’ ενούντσεν τα παιδία τ’ς

Τα παιδία τ’ς θα τρανύν’νε,
ατένα θα ρωτούνε
Ὰμα όσον και αν πουσ̌μανεύ’
ατέν ’κι ’α συγχωρούνε