Χ̌ίλι͜α χρόνι͜α

Χ̌ίλι͜α χρόνι͜α να δι͜αβαίν’νε
τ’ άδικον ’κι θ’ αποθάν’
Πάντα θα εμπαίν’ σα ψ̌ήα
το καλό να σ’κών’ και χάν’

Αδικίας, πίκρας, πόνι͜α
εγομώθεν η ζωή σ’
Εθαρρείς τ’ άνασμα σ’ ’κόπεν,
εθαρρείς θ’ εβγαίν’ η ψ̌η σ’

Έρ’τανε και φεύ’νε χρόνι͜α,
’πουγαλεύτες ν’ αναμέντς
να εγροικούν το μεκατίρι σ’,
μαναχός να μη απομέντς

Χ̌ίλι͜α χρόνι͜α να δι͜αβαίν’νε
ντο οχρά̤ζ’ σε ’κι θα παίρτς
Ποίσον ντο σύρ’ η καρδία σ’,
ποίσον ατό ντο εξέρτς