Λύγουμαι

Έξ’ ας σ’ οσπίτι σ’ λάσκουμαι,
να ’λέπω σε γυρεύω
Απέσ’ σ’ ομμάτι͜α σ’ να τερώ
την ψ̌η μ’ να γαληνεύω

Λύγουμαι, πουλί μ’, λύγουμαι,
λύγουμαι άμον το χ̌ι͜όνι
Η έλα σ’ δί’ το άψιμον
απέσ’ σην ψ̌ην τ’ εμόν -ι

Μίαν τα χ̌είλι͜α σ’ ας φιλώ,
ας παίρω ας ση σκουντούλα σ’
Ας έμ’νε εγώ τ’ αναλλαγάδ’
ντο θα κρεμάντς ση γούλα σ’

Λύγουμαι, πουλί μ’, λύγουμαι,
λύγουμαι άμον το χ̌ι͜όνι
Η έλα σ’ δί’ το άψιμον
απέσ’ σην ψ̌ην τ’ εμόν -ι

Άκ’σον, πουλί μ’, το σ̌ύριγμα μ’,
άκ’σον την τραγωδία μ’
Τ’ ομματόπα μ’ εδείσωσαν
ας σην αροθυμίαν

Λύγουμαι, πουλί μ’, λύγουμαι,
λύγουμαι άμον το χ̌ι͜όνι
Η έλα σ’ δί’ το άψιμον
απέσ’ σην ψ̌ην τ’ εμόν -ι