Ο πεστέας

Αφκά ας σο παραθυρόπο σ’,
βαρκίζω στέρι͜α-στέρι͜α
Τον κύρη σ’ ’κι φοβούμ’ ατον,
πέ’ ατο ας εξέρ’ α̤’

Ελάγγεψα ας ση φραχτήν,
ο κύρη σ’ γουβαλαύ’ με
Νουνίζω παλληκάρτς είμαι,
’κ’ επορεί να προφτάν’ με

Άμαν εμέν επρόφτασεν
και τρώγω τα κισκέας
Εποίκε με ολολήμαυρο,
λαχτέας, σ̌αμαρέας

Κρούει και πάει και μουρδουλίζ’,
«θ’ ευτάς ατο αλλομίαν;»
Εγώ πα για να σταματά
τσ̌αΐζ’ ατον «καμίαν!»

Άμαν απέσ’ ι-μ’ ’ξέρ’ ατο,
ας είμ’ εγώ πεστέας
Ξαν θα λαγγεύω τη φραχτή σ’
κι ας τρώγω τα μουστέας