Η εμορφία σ’ ήλες έν’

Η εμορφία σ’ ήλες έν’,
σο φώταγμα σ’ τσ̌αμπλίζω
Η περφανεία σ’ κάστρεν έν’
κι ατό πώς θα κρεμίζω;

Τριαντάφυλλον έν’, πουλόπο μ’,
να εξέρτς η εμορφία
που έρ’ται και μαραίνεται
και χάν’ την ευωδία τ’

Τέρεν κι ολίγον χαμελά,
λάχ̌’, ψ̌η μ’, ελέπ’ς κι εμέναν
ντο κλαίω, ψ̌η μ’, και λύουμαι
ο άχαρον για τ’ εσέναν

Τριαντάφυλλον έν’, πουλόπο μ’,
να εξέρτς η εμορφία
που έρ’ται και μαραίνεται
και χάν’ την ευωδία τ’

Έμορφος είσαι άμαν ατό
μη παίρτς ατο απάν’ ι-σ’
Όλι͜α δι͜αβαίν’νε κι αραεύ’ς
άνθρωπον, ψ̌η μ’, σο γιάνι σ’

Τριαντάφυλλον έν’, πουλόπο μ’,
να εξέρτς η εμορφία
που έρ’ται και μαραίνεται
και χάν’ την ευωδία τ’

Τριαντάφυλλον έν’, πουλόπο μ’,
να εξέρτς η εμορφία
που έρ’ται και μαραίνεται
και χάν’ την ευωδία τ’