Ο κύρη μ’ εκοπίασεν γράμματα να μαθίζ’ με

Παιδία, πουθέν είδετεν
τ’ οφίδι͜α να τρών’ φύλλα;
Την έμορφον φιλούν ατεν
τογρία απέσ’ σα χ̌είλι͜α

Φωτογραφίαν στείλω σε,
τρανόν έν’ το χατίρι σ’
να τερείς κι απαροθυμάς,
τρυγόνα μ’, το γεσίρι σ’
να τερείς κι απαροθυμάς
το περισ̌άν’ τ’ αρνίν ι-σ’

Εποίκες με ρακόποτον
και κρασομεθυσμένον
Για πέει με, ντό εποίκα σε,
τσούνας αφορισμένον;

Εκείν’ το πέραν τα ραχ̌ι͜ά
πασ̌κείμ’ ντο είναι χώρας
Εκεί είναι κρύα νερά
και παχ̌έα εβόρας

Ο κύρη μ’ εκοπίασεν
γράμματα να μαθίζ’ με
Σα έμορφα τα κορτσόπα
δέσκαλον να καθίζ’ με

Ο ήλον κρούει σον πρόσωπο σ’,
ο φέγγον σο κρεβάτι σ’
Εσύ -ν- ισ̌μάρ’ εντώκες με
με το ζερβόν τ’ ομμάτι σ’

Ανάθεμά σε, νε Κουζλάρ¹
εσέν και τα γιαζία σ’
Ενθύμιον θ’ αφήνω σε
τ’ εμά τα τραγωδίας