Με του χωρισμού τα πόνι͜α

Με του χωρισμού τα πόνι͜α
υποφέρω πολλά χρόνι͜α
’Κχ̌ύνω δάκρυ͜α, πίνω πίκρας
για τ’ εσέν ούλι͜α τα νύχτας

Αχ! Για’ τ’ εσέν... για τ’ εσέν ούλι͜α τα νύχτας
’κχ̌ύνω δάκρυ͜α, πίνω πίκρας

’Κ’ επορώ να ανασπάλω
κι ας σ’ αχούλι μ’ να εβγάλω
τη σεβντάν ντο έχω σ’ εσένα
Φύγον κι έλα μετ’ εμέναν!

Αχ! Τη σεβντάν... τη σεβντάν ντο έχω σ’ εσένα
Φύγον κι έλα μετ’ εμέναν!

Τα χατίρα̤ σ’ όλα̤ εποίν’να,
για τ’ εσέν την ψ̌η μ’ εδίν’να
Κι εσύ ’κι χαρεντερί͜εις με,
βάσανα και πίκρας δί’ς με

Αχ! Κι εσύ ’κι... κι εσύ ’κι χαρεντερί͜εις με,
βάσανα και πίκρας δί’ς με