Κορτσόπον δεκαοχτώ χρονών

Κορτσόπον δεκαοχτώ χρονών,
δος με νερόν ας πίνω
Τη καρδά̤ς ι-μ’ την καμονήν
ολίγον εγώ σβήνω

Πατώ και προσ̌κυνώ σε
και ντό πολλά αγαπώ σε!
Έλα, πουλί μ’, σ’ εμέτερα,
αν αρρωσταίντς τερώ σε

Κορτσόπον δεκαοχτώ χρονών,
σ’ ομματόπα μ’ εγυάλτσες
Σ’ έρημον το καρδόπο μου
άλας, πιπέρ’ ετσ̌άντσες

Πατώ και προσ̌κυνώ σε
και ντό πολλά αγαπώ σε!
Έλα, πουλί μ’, σ’ εμέτερα,
αν αρρωσταίντς τερώ σε

Το παραθύρι σ’ άνοιξον,
άκ’σον την τραγωδία μ’
Εστά και τέρεν το φαρμάκ’
πώς τρέχ̌’ ας σην καρδία μ’

Πατώ και προσ̌κυνώ σε
και ντό πολλά αγαπώ σε!
Έλα, πουλί μ’, σ’ εμέτερα,
αν αρρωσταίντς τερώ σε

Το παραθύρι σ’ άνοιξον,
ντ’ εποίκες με κανείται
Έβγα τέρεν, ασ’χώρετον,
το ψ̌όπο μ’ πώς τελείται

Πατώ και προσ̌κυνώ σε
και ντό πολλά αγαπώ σε!
Έλα, πουλί μ’, σ’ εμέτερα,
αν αρρωσταίντς τερώ σε