Τραγωδώ για ό,τι έχασα

Εγώ τον πόνο μ’ λέγ’ ατο
πάντα με τραγωδίαν
Θέλω ν’ ακούγ’νε οι ανθρώπ’
ντο έχω σην καρδίαν

Τα χρόνια είχ̌ες τη Χριστού,
πατέρα, π’ εσκοτώθες
Και μίαν σα οράματα μ’
σ’ εμέν ’κ’ εφανερώθες
Και μίαν σα οράματα μ’
γιατί ’κ’ εφανερώθες;

Εφτά χρονών παιδίν έμ’νε
π’ έχασα τον πατέρα μ’
Και απ’ ατότε ση ζωή μ’
’κ’ είδα καλόν ημέραν

Τα χρόνια είχ̌ες τη Χριστού,
πατέρα, π’ εσκοτώθες
Και μίαν σα οράματα μ’
σ’ εμέν ’κ’ εφανερώθες
Και μίαν σα οράματα μ’
γιατί ’κ’ εφανερώθες;

Εφέκες τρία ορφανά
μ’ εμέν τον Κωνσταντίνο
Τ’ εμόν, πατέρα, το ποτήρ’
πολλά πικρόν που πίνω

Τα χρόνια είχ̌ες τη Χριστού,
πατέρα, π’ εσκοτώθες
Και μίαν σα οράματα μ’
σ’ εμέν ’κ’ εφανερώθες
Και μίαν σα οράματα μ’
γιατί ’κ’ εφανερώθες;

Παράπονα εγόμωσες
αούτ’ τ’ εμόν την γούλαν
Εφέκες τη μανούλα μουν
νέα και προσφυγούλα

Τα χρόνια είχ̌ες τη Χριστού,
πατέρα, π’ εσκοτώθες
Και μίαν σα οράματα μ’
σ’ εμέν ’κ’ εφανερώθες
Και μίαν σα οράματα μ’
γιατί ’κ’ εφανερώθες;