Σ’ οσπιτόπο τ’ αψηλόν

Σ’ οσπιτόπον τ’ αψηλόν
έν’ έναν κορίτσ’ καλό
Να λελεύ’ ατο εγώ,
έμορφον μελαχρινόν

Θεία, θεία, ντό τερείς;
Εγώ θέλω την κουτσ̌ή σ’
Είμαι παιδόπον καλόν,
εμέν να ευτάς γαμπρόν

Τριαντάφυλλον που ανθίζ’
και τ’ εμόν την καρδι͜άν σ̌κίζ’
Και σ’ ομμάτι͜α απέσ’ τερεί
και η καρδι͜ά μ’ παίρ’ και δί’

Θεία, θεία, ντό τερείς;
Εγώ θέλω την κουτσ̌ή σ’
Είμαι παιδόπον καλόν,
εμέν να ευτάς γαμπρόν

Πλουμιστόν φορεί φιστάν’
και τ’ αχούλια μ’ παίρ’ και χάν’
Κορτσόπον μελαχρινόν,
θα ευτάω σε τ’ εμόν

Θεία, θεία, ντό τερείς;
Εγώ θέλω την κουτσ̌ή σ’
Είμαι παιδόπον καλόν,
εμέν να ευτάς γαμπρόν