Μαχ̌αίρ’ έπαρ’ και κάρφα ’το

Μαχ̌αίρ’ έπαρ’ και κάρφα ’το
σην καρδι͜ά μ’ το καμένον
Το αίμαν ντο θα τσιμπονίζ’
θα έν’ φαρμακωμένον

Ύλτσον, πουλόπο μ’, το αίμα μ’,
δείξον ολίγον σέβας
Εκείνο ντο θα κατενίζ’
βάλεν ατο ση φλέβα σ’

Τ’ εμόν το αίμαν ντο θα παίρτς
πέλκετ πλεθύν’ τη φως ι-σ’
Τη σεβτά σ’ αν ’κ’ εγνώρτσα ’το,
’ίνουμαι αδελφός ι-σ’

Ντο απομέν’ το λείμψανον,
πασ̌τάν φαρμακωμένον
Απέσ’ σ’ αχάντι͜α θάψον α’
κι όχι τονιατεμένον