Ο ορφανόν ο άνθρωπον

Ο ορφανόν ο άνθρωπον
τυρα̤ννισμένον ψ̌ην έν’
Τα τέρτι͜α και τα βάσανα
τη ζωήν ατ’ μαυρύν’νε
[Ν’ αηλί τ’ εμόν την μάνα]

Τυρα̤ννισμένον ψ̌ην είμαι,
τα τέρτι͜α μ’ ’κι τελείνταν
Ας σον πόνο μ’ κι ας σον καημό μ’
ποτάμ’ τα δάκρυ͜α μ’ ’κχ̌ύνταν
[Ν’ αηλί τ’ εμόν την μάνα]

Θεέ μ’, Εσύ γιατί ευτάς
τ’ ανθρώπ’ς και ορφανεύ’νε;
’Κ’ ελέπ’ς ντό σύρω ση ζωή μ’;
Τα δά̤κρυ͜α μ’ ’κι στερεύ’νε
[Ν’ αηλί τ’ εμόν την μάνα]