Ο ήλεν πάει σην μάναν ατ’

Ο ήλεν πάει σην μάναν ατ’
χαλκομελανι͜αγμένον
Σκαμνώνει͜ ατον και κάθεται,
στρώνει͜ ατον ’κι ακουμβίζει

-Ήρθες, ήλιε μ’, και κάθεσαι
στρώνω σε, ’κι ακουμβίζεις
Μήπως με τ’ άστρα εμάλωσες;
Μήπως με το φεγγάρι;
Μήπως με τον Αυγερινόν
εποίκες δύο λόγια;

-Ουδέ με τ’ άστρα μάλωσα,
ούτε με το φεγγάρι!
Ουδέ με τον Αυγερινόν
’κ’ εποίκα δύο λόγια
Έναν παιδίν εσκότωσαν
η γλώσσα ’θε ’συντζ̌ών’νεν:

«Επάρ’τε το μιντανόπο μ’
αρ’ βάψτε͜ ατο σο αίμαν
και φέρτε͜ ατο την μάναν μου
την Τριτοκαταρά̤χτραν

Την Τρίτ’ εκαταρέθε με
την Τετάρτην εδώχτα
Τρίτη, Τετάρτη θλιβερή
Πέμπτη φαρμακωμένη
Παρασκευή ξημέρωμαν
να μη ’χε ξημερώσει»