Το παράπονο

Όθεν στέκω κι όθεν πάω 
το παράπονο μ’ θ’ ευτάω,
πως για την εγάπ’ν εμουν
νεφιλέν τα δάκρυ͜α μουν

Το παράπονο μ’ θα έν’
ντο ’κ’ επέμ’νες μετ’ εμέν
Πού κέσ’ εύρες τη χαρά σ’
και χουσ̌ούρ την ψ̌η μ’ ευτάς;

Έναν βράδον μετ’ εσέναν
θ’ έν’ ολόεν η ζωή μ’
Εσύ είσαι το τερτόπο μ’
κι η γεράν απέσ’ σην ψ̌η μ’

Το παράπονο μ’ θα έν’
ντο ’κ’ επέμ’νες μετ’ εμέν
Πού κέσ’ εύρες τη χαρά σ’
και χουσ̌ούρ την ψ̌η μ’ ευτάς;

Ποίον έν’ τ’ εμόν το λάθος
κι εμέν εφαρμάκωσες;
Εποίκα λιθάρ’ το ψ̌όπο μ’
κι ατό πα ετσάκωσες