Ακρίτας ψυχομαχών

Ακρίτας κάστρον έχτιζεν,
Ακρίτας περιβόλι
Σ’ έναν ομάλ’, σ’ έναν λιβάδ’,
σ’ έναν ’πιδέξι͜ον τόπον

Όσα του κόσμου τα φυτά,
εκεί φέρ’ και φυτεύει
Όσα του κόσμου τ’ αμπέλια,
εκεί φέρ’ κι αμπελώνει

Όσα του κόσμου τα νερά,
εκεί φέρ’ κι αυλακώνει
κι όσα του κόσμου τα πουλιά,
εκεί πάν’ και φωλι͜άζ’νε

Πάντα ’κελάηδ’ναν κι έλεγαν:
«Πάντα να ζει Ακρίτας!»
κι έναν πουρνόν, πουρνίτσικον
και Κερεκήν ημέραν

Ακούς, ακούς Ακρίτα μου,
κι άξιο μου παλληκάρι;
Ακούς ντό λέγ’νε τα πουλιά;
Ακούς ντό κελαηδούνε;

Ατά μικρά πουλόπα είν’,
’κ’ εξέρ’ν’ να κελαηδούνε
Φέρε με τη σαΐτα μου
ντο σύρ’ εξήντα πέντε