Τ’ εμόν η πόρτα και τ’ εσόν

Τ’ εμόν η πόρτα και τ’ εσόν
τερούνε τ’ έναν τ’ άλλο
Εγώ εσέναν αγαπώ,
θ’ έχω σεβντάν ’κι βάλλω

Το παραθύρι σ’ άνοιξον
κι εγώ τ’ εμόν θ’ ανοίγω
Τ’ ομμάτα̤ σ’ ντ’ εροθύμεσα
ας έλεπα -ν- ολίγον

Αβούτο, αρνί μ’, αᶥάτσ’ αν πάει
θα κρού’νε τα καμπάνας
Εγώ εσέναν θα παίρω
ας μη θέλ’ και -ν- η μάνα σ’