Το παραπονεμένον

Πασ̌κείμ’ ντ’ εχάρα ση ζωή μ’
το παραπονεμένον;
Νέ μάνα ’γνώρτσα τ’ ορφανόν,
νέ κύρη σ̌οχρεμένον

Από μικρόν εφέκανε 
εμέν σε χ̌έρα̤ ξένα
Το καρδόπο μ’ ’τογράεψαν
μαχ̌αίρα̤ ακονεμένα

Άπονον κύρ’ είχα εγώ,
χαΐναινα η μάνα μ’
Από μικρόν ετράνυνα
με βάσανα και κλάμαν

Πόσα ποτάμα̤ εγόμωσα
αχ! με τ’ εμά τα δά̤κρα̤;
Άμον καρβών’ εμαύρυναν
το ψ̌όπο μου τα τέρτα̤