Η σεβτά να ζει

Εγώ τα χτήνα̤ ερίαζα
κι ατέ τα προγατόπα
Ας σο πρωίν ούσνα βραδύν’
απέσ’ σα παρχαρόπα

Λέγ’ ατεν «έλα ας φιλώ σε,
σ’ εγκαλόπο μ’ να κρατώ σε!
Ας ταράζουμε τα ζα
κι ας ευτάμε παλαλά»

Το κεμεντζ̌όπο μ’ έπαιζα
κι ατέ έλεεν τραγωδίας
Τα παρχαρόπα έκουγαν
τ’ έμορφον τη λαλία σ’

Τα ζα βόσκουνταν χορτάρα̤
ση χωρί’ μουν τα παρχάρα̤
Κι εμείς αφκά σα δεντρόπα
χ̌αίρουμες άμον πουλόπα

Απέσ’ σα φύλλα τη δεντρού
πουλόπα κελαηδούνε
Χ̌αίρουνταν τη σεβντάν εμουν
και γλυκοτραγωδούνε

Λέγ’νε -ν- έμορφον τραγούδ’
τη σεβντάς εμουν λουλούδ’
Πουλί μ’, η σεβντά να ζει,
να είμες πάντα μαζί

«Παρθένα» λέγ’νε σε -ν- εσέν
και «Βασιλάκη» εμένα
Εγώ κι εσύ, πουλόπο μου,
θα ζούμε ευτυχισμένα

Πουλί μ’, η σεβντά να ζει,
πάντα να είμες μαζί
Να χ̌αίρουμες τη ζωήν,
να ’χουμε χαράν σην ψ̌ην