Σεράντα μήλα κόκκινα/Σην ξενιτείαν σα μακρά/Εγώ μίαν εγάπεσα

Σεράντα μήλα κόκκινα 
[πουλί μ’/γιάβρι μ’]
σ’ ένα μαντίλ’ δεμένα
Σεράντα σέβντας κι αν ευτάς 
[πουλί μ’/γιάβρι μ’]
’κ’ ευρήκ’ς κι άμον κι εμένα

Για έλα, έλα, πουλί μ’,
μετ’ εμέν έλα, γιάβρι μ’
Ατό τ’ εσόν το τέρεμαν, πουλί μ’
θα σύρ’ και παίρ’ τ’ αχούλι μ’

♫

Ση ξενιτείαν σα μακρά
απέσ’ ση χώραν χώρα
[ν’ αηλί τ’ εμόν τη μάναν!]
Αδά ο ήλεν ’κι χουλέν’,
δεντρόν ’κ’ ευτάει εβόρα
[ν’ αηλί τ’ εμόν τη μάναν!]

♫

Εγώ μίαν εγάπεσα
και παλαλά εποίκα 
[γιαρ, γιαρ, γιαρ, αμάν!/
ωφ, ωφ, ωφ, αμάν!]
Ατώρα εύρα το πουλί μ’/γιαβρί μ’,
σ’ εγκαλόπο μ’ θα θέκ’ α’
[γιαρ, γιαρ, γιαρ, αμάν!/
ωφ, ωφ, ωφ, αμάν!]

Ελέπ’ς, θεία μ’, σκοτία έν’,
άψον το φενερόπο σ’
Τέρεν τα παλαλά ντ’ ευτάει
τ’ έμορφον το κορτσόπο σ’