Μη γελάτε με ντο κλαίω

Μη γελάτε με ντο κλαίω,
τα τερτόπα μ’ που θα λέω;
Μάνα ’κ’ έχω να πονεί με,
κύρην να παρηγορεί με

Καν’νάν ’κ’ έχω απάν’ σον κόσμον,
έρημος και μαναχός
Τη μανίτσαν πα -ν- εχάσα
και -ν- επέμ’να ορφανός

Τον πατέρα μ’ πα ’κ’ εγνώρτσα,
τ’ αδελφόπα μ’ ’κ’ είδα ’τα
Τα παράδες και τα πλούτα̤
εγώ ντο ’α ’ποίν’να ’τα;

Και καλλίον να πεθάνω
αέτσ’ έτονε καλόν
Να γλυτώνω ας σα πόνα̤
κι ας σον κόσμον τον κακόν

Τα νεότητα τ’ εμά,
εγώ ξάι ’κ’ εχάρα ’τα
Την τύχη μ’ ανάθεμα,
το Χάρο ’α χαρίζ’ ατα