Σώγαμπρος

Σ’ ένα ποντιακόν οσπίτ’
επήγα σώγαμπρος
Εκεί πολλά ’γώ -ν- έσυρα
να ελι͜ά με -ν- ο Θεός

Σο κιφάλι μ’ απάν’ είχα
ένα δι͜αβόλ’ ουρά
Ατέ, μανίτσα μ’, έτονε
τ’ εμόν η πεθερά

«Νε Γιάννε, άμε σο κεπί
σα ξύλα, σο χωράφ’
Νε Γιάννε, τα δουλείας
εσύ όλι͜α να ’φτάς
Ατά αν ’κι τελειώντς ατα
ση μάνας ι-σ’ θα πας!»

Επήγα -ν-, επήγα,
σώγαμπρος πώς επήγα!
Σ’ ατό τ’ οσπίτ’, νε μανίτσα μ’,
εκάγα -ν-, εμανίγα

Μανίτσα μ’, εγεννέθαμε
σον κόσμον απάν’ φτωχοί
Ατείν’ ξάι ’κι πονούνε με,
στείλ’νε με αδά κι ακεί

Μάνα, τ’ εμόν ο πεθερόν
το ψ̌όπο μ’ πα θα βγάλ’
Ατός χορτάρι͜α -ν- έκαψεν
σ’ εμόν-α το κιφάλ’

Μάνα, ξάι/πώς ’κι πονούν ατείν’
τη χώρας το παιδίν!
Θα ’φτάν’ ατο και με την ψ̌ην
να μπαίν’ και σο ταφίν

Επήγα -ν-, επήγα,
σώγαμπρος πώς επήγα!
Σ’ ατό τ’ οσπίτ’, νε μανίτσα μ’,
εκάγα, εβρουλίγα