Κακοπαγιάνευτος

Εύα πώς να ’φτάει ’κ’ εξέρ’,
ντόισον άντραν για να παίρ’
Ούλτς τ’ αγούρτς λέει κουσουρλήδας
κι άλλτς κοντούς και άλλτς μακρήδας

Για τον έναν λέει «γιαβάντς έν’»
κι άλλος «ζαρωτός, εγιάντσεν»
Άλλος γέρος γιά μικρός
κι άλλος κιάλτς έν’, φαλακρός

Για τον άλλον «εντροπή»
κι άλλος γύφτος τη δρομί’
Κι η ηλικία τ’ς πάει, ’κ’ επέμ’νεν,
σο πουτσ̌άχ’ ατέ επέμ’νεν
Και λέει νέισσα πως έν’ πάντα,
’κι περάν’ ας σα τριάντα

Κάποτε ελέπ’ τα χάλια τ’ς,
ντ’ εμαρέθανε τα κάλλια τ’ς
Κι ας σ’ ομμάτ’ ελέπ’ ντ’ ερρούξεν
απελπίστεν και εκούξεν

«Θεέ μ’, τα κάλλι͜α τ’ ανθρωπί’ σ’
γιατί παίρτς ατα οπίσ’;»