Το παλάτι του Χάρονος

Χάρε μ’, έλα άφ’ς το ψ̌όπο μου
και πίασον το χ̌έρι μ’ 
Και δείξον με τη στράτα σου
κι ας πορπατούμε εντάμαν
Δείξον με το παλάτι σου,
δείξον με το τσ̌ατίρι σ’

♫

Χάρε, έλα άφ’ς το ψ̌όπο μου
και πίασον το χ̌έρι μ’ 
Και δείξον με τη στράτα σου
κι ας πορπατούμε εντάμαν
Δείξον με το παλάτι σου,
δείξον με το τσ̌ατίρι σ’

♫

Ελέπ’ς εκείνο το βουνόν
και τ’ άλλο τ’ αντιβούνι
και τ’ άλλον τ’ αντιπέραστον
ντο έν’ ψηλόν και μέγα;
Εκεί έχω την τέντα μου,
εκεί έν’ το τσ̌ατίρι μ’
Τη τέντας ι-μ’ και τα σ̌κοινιά,
τοι νυφαδίων τσάμι͜ας
Τη τέντας ι-μ’ και το μαρτάκ’,
παλληκαρί’ βραχ̌ι͜όνας
Τη τέντας ι-μ’ και το τεμέλ’,
γερονταδίων στήθι͜α
Εκεί τοι γέρτς βάλλ’νε τεμέλ’,
τα παλληκάρι͜α στύλους 
και τοι νυφάδες τ’ έμορφους
σταλίζ’νε παραστάρι͜α
Εκεί σον Άδ’ τον σκοτεινόν,
ση γην το βρουχνιασμένον,
εκεί τα πόρτας χάλκενα,
τσ̌αγκαλοκαρφωμένα
Τσ̌άρχαν κάθουνταν άρχοντοι,
τσ̌άρχαν τα παλληκάρι͜α
Ση τσ̌άρχας ι-μ’ το κλείδωμαν,
κουρκουλωμέν’ νυφάδες
Εκεί έχω την τέντα μου,
εκεί έν’ το τσ̌ατίρι μ’!
Εκεί που πάει ’κι κλώσ̌κεται,
εκεί που πάει ξαν ’κ’ έρ’ται!