Σκοτία έν’, ’κ’ ελέπω σε

Σκοτία έν’, ’κ’ ελέπω σε,
το λαλόπο σ’ ακούω
Απλώνω τα ξερόχ̌ερα μ’,
απάν’ σην καρδά̤ σ’ κρούω
[αμάν, αμάν]
απάν’ σην καρδά̤ σ’ κρούω

Εσύ είσαι τ’ εμόν τ’ αρνίν,
αν χάνω σε θα χάμαι
Ο κύρ’ κι η μάνα μ’ εγροικά
τα παλαλά ντ’ ευτάμε
[αμάν, αμάν]
τα παλαλά ντ’ ευτάμε

Εμέν κατηγορούνε με,
ζαέρ ’κι γιαραεύω
Θα ερωτώ τ’ αρνόπο μου,
ατέν θα ινανεύω
[αμάν, αμάν]
ατέν θα ινανεύω

Το πόι σ’ λεγνόν κι έμορφον,
είσαι ολίγο κοντέσσα
Πουδέν κουσούρ’ ’κ’ ευρήκω σε,
ση σεβντάν στιβαρέσσα
[αμάν, αμάν]
ση σεβντάν στιβαρέσσα