Έναν έμορφον κορτσόπον

Έναν έμορφον κορτσόπον
τυρα̤ννίζ’ τ’ εμόν την ψ̌ην
Θέλ’ να παίζ’ με την καρδία μ’
και ’κι δί’ με τη ζωή μ’

Αυλακόπον σην καρδία μ’,
αυλακόπον σην καρδία μ’ ένοιξες
και τερείς πως τρέχ̌’ το αίμαν,
Ντ’ εγροίκ’σες;
Έλα σκότα με αλλομίαν
και μη παί͜εις με την καρδία μ’
Κανείται, μη τυρα̤ννί͜εις με,
ευτάς τρανόν αμαρτίαν

Ένοιξες γεράν απέσ’ ι-μ’,
να λαρούμαι ’κ’ επορώ
Τη ζωή μ’ εποίκες μαύρον,
κρίμαν έν’ ας σο Θεόν

Αυλακόπον σην καρδία μ’,
αυλακόπον σην καρδία μ’ ένοιξες
και τερείς πως τρέχ̌’ το αίμαν
Ντ’ εγροίκ’σες;
Έλα σκότα με αλλομίαν
και μη καί͜εις/κάφτς και την καρδία μ’
Κανείται, μη τυρα̤ννί͜εις με,
ευτάς τρανόν αμαρτίαν

Γεια σου, Ακριβόπουλε, με την κεμεντζ̌έ σ’!