Πατέρα, ακούγω τ’ όνεμα σ’

Πατέρα, ακούγω τ’ όνεμα σ’
και τ’ ομμάτι͜α μ’ δακρύζ’νε
Ζηλεύω τ’ άλλα τα μωρά
«πατέρα» όντες κουίζ’νε
Πολλά είν’ τα παράπονα μ’
και τη γούλα μ’ φουρκίζ’νε

Εφέκες με και έφυες
κι εγώ είμαι μικρίκον
Τερώ τη μάνα μ’ όντες κλαίει,
παρηγοριάν ’κ’ ευρήκω
Τ’ εμόν η τύχη έχ̌’ ατο
να ζω ζωήν αΐκον

Γιατί, Θεέ μ’, ορφάνεψες
έναν μικρόν καρδίαν,
αφού ακόμαν ’κ’ έφτασεν
να ’φτάει σε αμαρτίαν;
Αφού ακόμαν ’κ’ επρόφτασεν
να ’φτάω αμαρτίαν/
να ’φτάει σε αμαρτίαν;