Βαθέα η σφαίρα εντώκε με

Ο ήλεν κρούει με σ’ άψιμον
κι η νύχτα κρύον δί’ με
Βαθέα η σφαίρα ’ντώκε με
κι αφκά σο δέντρον κείμαι

Εδίψασα, ’κ’ έχω νερόν
να έβρεχα το στόμα μ’
Τη γλώσσα μ’ κρούγω ση γερὰ μ’
και πίνω ας σο αίμα μ’

Τη μάνα μ’ κανείς ’δέν ’κι λέει,
τον κύρ’ χαπάρ’ ’κι δίν’νε
Πουλόπα, δώστε τ’ς -ι- σημάδ’
σο δέντρον/σον τόπον όθεν κείμαι

Μάνα, πολλά αργά έρθες,
το αίμα μ’ ετελέθεν
Κλίστ’ κα’ και δος με φίλεμαν,
τ’ εμόν η ώρα έρθεν
Κλίστ’ κα’ και δος με φίλεμαν,
μάνα, η ώρα μ’ έρθεν