Μάνα, δος με την ευχ̌ή σ’

Μάνα, τ’ εμόν το καρδόπον
έναν κορτσόπον μαεύ’
Πάντα έρ’ται σ’ οσπιτόπο μ’
και -ν- εμέναν αραεύ’

Μάνα, μάνα, για τ’ εμέν
πέ’ ατεν ας αναμέν’
Κι αν ’κ’ έρχουμαι -ν- ως το βράδον,
πέ’ ατεν απόψ’ ας μέν’

Μάνα, μάνα, εγώ ’κι ξέρω
ντό θα ’φτάγω μετ’ ατέν
’Κ’ επορεί χωρίς εμέναν
και -ν- εγώ χωρίς ατέν

Φως σ’ ομμάτια σ’, νε μανίτσα!
έφερα σε τη νυφίτσα
Μάνα, δος μας την ευχ̌ή σ’,
μάνα, λελεύω την ψ̌η σ’!