Πουλόπο μ’, περιστέρι μ’

Έκ’σα, πουλί μ’, το λαλόπο σ’
κι εχάρεν η καρδία μ’
Μόνον, πουλόπο μ’, μετ’ εσέν
[όι, όι, όι]
παίρω παρηγορίαν

Έλα και δος με τη χαράν,
ποίσον με συντροφίαν
Νουνίζω και πονεί η ψ̌η μ’
[όι, όι, όι,]
απέσ’ ση μοναχ̌ίαν

Έλα και είμαι μαναχός,
ν’ ακούγω το λαλόπο σ’
Σ’ εγκαλόπο μ’ θα παίρω σε,
[όι, όι, όι,]
φιλώ και το στομόπο σ’

Εσύ ’γεννέθες για τ’ εμέν,
εσύ είσαι το ταίρι μ’
Και μετ’ εσέν εγώ θα ζω,
[όι, όι, όι]
πουλόπο μ’, περιστέρι μ’