Έφυγαν τα νεότητα μ’

Φεύ’νε τα ώρας, ’κ’ εγροικάς,
ημέρας, μήνας, χρόνι͜α
Έφυγαν τα νεότητα μ’
και τα μαλλία μ’ χ̌ι͜όνι͜α

Εγέρασα κι εβάρυνα
κι επέμ’να ση φωλέα μ’
Θυμούμαι τα νεότητα μ’,
τα χρόνι͜α μ’ τα παλαία

Τα νεότητα μίαν είν’,
δύο φοράς να έταν
Άμον αέρα πέρασαν
κι ενθύμιον εφέκαν

Πού είναι τα νεότητα μ’,
εκείν’ τ’ έμορφα χρόνι͜α;
’Κ’ εγροίκ’σα πώς εδέβανε
και κρούγ’νε με τα πόνι͜α