Τ’ ομματόπα σ’ παρλαεύ’νε

Κορτσόπον, κάτ’ θα λέω σε,
εγώ κάτ’ θα ρωτώ σε
Θ’ αφήντς εμέν το παλληκάρ’
κι από μακρά τερώ σε;

Τ’ ομμάτι͜α σ’ μαργαριτάρι͜α,
παλαλών’ν’ τα παλληκάρι͜α
Τ’ ομματόπα σ’ παρλαεύ’νε,
την καρδία μ’ τογραεύ’νε

Ντό να ’φτάω η άχαρος,
άλλο ’κι ταγιανίζω!
Αδά σον κόσμον απάν’ κέσ’
άμον γεσίρ’ γυρίζω

Τ’ ομμάτι͜α σ’ μαργαριτάρι͜α,
παλαλών’ν’ τα παλληκάρι͜α
Τ’ ομματόπα σ’ παρλαεύ’νε,
την καρδία μ’ τογραεύ’νε

Παράν, προίκα ’κ’ εζήτησα,
ούτε και χωραφόπα
Την καρδία σ’ θέλω εγώ,
ήντιναν θέλτς ορώτα!

Τ’ ομμάτι͜α σ’ μαργαριτάρι͜α,
παλαλών’ν’ τα παλληκάρι͜α
Τ’ ομματόπα σ’ παρλαεύ’νε,
την καρδία μ’ τογραεύ’νε

Την καρδία μ’ θα δίγω σε
κι όλον την ψ̌η μ’ εσένα
Μ’ αφήντς με μόνον κι έρημον
και -ν- απέσ’ κέσ’ σα ξένα

Τ’ ομμάτι͜α σ’ μαργαριτάρι͜α,
παλαλών’ν’ τα παλληκάρι͜α
Τ’ ομματόπα σ’ παρλαεύ’νε,
την καρδία μ’ τογραεύ’νε