Ση Καστανέας τα ραχ̌ία

Ση Καστανέας τα ραχ̌ι͜ά
[γιαρ, γιαρ, τσ̌άνουμ, γιαρ, γιαρ]
πάντα κονεύ’ η δείσα
[Μα την Παναΐα λέω!/Παναΐα, Παναΐα!]
Σ’ εμέν καμίαν ’κι μερών’,
[γιαρ, γιαρ, τσ̌άνουμ, γιαρ, γιαρ]
πάντα σκοτία πίσσα!
[Μα την Παναΐα λέω!/Παναΐα, Παναΐα!]

Ήλιος καμίαν ’κι φωτάζ’
[γιαρ, γιαρ, τσ̌άνουμ, γιαρ, γιαρ]
ντο πορπατώ τη στράταν
[Μα την Παναΐα λέω!/Παναΐα, Παναΐα!]
Τα χρόνια ντο επέρασα
[γιαρ, γιαρ, τσ̌άνουμ, γιαρ, γιαρ]
μουράτα̤ έσαν γομάτα
[Μα την Παναΐα λέω!/Παναΐα, Παναΐα!]

Σ’ ομμάτι͜α μ’ πάντα δακρόπα,
[γιαρ, γιαρ, τσ̌άνουμ, γιαρ, γιαρ]
σην καρδι͜ά μ’ πάντα πόνια
[Μα την Παναΐα λέω!/Παναΐα, Παναΐα!]
Τα τέρτα̤ επερίσσεψαν
[γιαρ, γιαρ, τσ̌άνουμ, γιαρ, γιαρ]
ση ζωής ι-μ’ τα χρόνια
[Μα την Παναΐα λέω!/Παναΐα, Παναΐα!]