Φουρουτζ̌ής

Φουρουτζ̌ής ψένω ψωμία
κι εμέν ψέν’ η Πελαγία
Σ’ ομμάτι͜α απέσ’ τερεί με
κι έναν φίλεμαν ’κι δί’ με

«Ψέσον» λέει με «τα ψωμία σ’
απιδέβα την καρδία σ’
και το φίλεμαν τ’ εμόν
φουρουτζ̌ή έν’ ακριβόν»

Φουρουτζ̌ής ψένω ψωμία
κι εμέν ψέν’ η Πελαγία
«Εμέν» λέει «ξάι μη νουνί͜εις
τέρ’ αλλού να γυναικί͜εις»

Κι εγώ πάντα αλευρωμένος
και -ν- ας ση σεβντάν καμένος
Αγαπώ και ’κι αγαπά με
σα ξένα θα πάω χάμαι

«Ντό είναι ατά ντ’ ευτάς;
Φουρουτζ̌ή, κάθκα σ’ ωβά σ’!
Πού θ’ αφήντς και το φουρνί σ’
τη δουλεία σ’, το ψωμί σ’;»

Αν ’κι ψέντς εσύ ψωμία,
πώς θα ζει η Πελαγία;
-’Κι δίγ’ ατο σε καν’νάν
φίλεμαν χωρίς στεφάν’