Ο ορφανόν

Τα έμορφα τα πουλόπα
πετούν και αραεύ’νε
σα δέντρα και σ’ οσπιτόπα
ατά για να φωλεύ’νε
Κι εγώ το ξένον το πουλίν
πουθέν ’κ’ έχω να μένω
Καρίπ’ς και μαναχός είμαι,
σα τέρτα̤ φορτωμένον

Να μένω σε ψηλόν ραχ̌ίν,
φοούμαι ας ση δείσαν
Να μένω σ’ ακροθάλασσα,
φοούμαι ας σο κύμαν
Να μένω και σ’ ορμάνα̤ κιάν’,
φοούμαι ας σο χαλάζι
Να μένω και ση μέσ’ τη κάμπ’,
φοούμαι ας σο μαράζι

Τ’ ομμάτα̤ μ’ παίρω τ’ έρημα
και μαύρα στράτας σ̌κίζω
Εμέν ο ήλεν ντο ’κ’ ελέπ’
ατό ξάι ’κι νουνίζω
Ζεστό ψωμίν, ζεστόν φαΐν
εμέν κανείς ’κ’ εδέκεν
Σα πόρτας ντο εντώκα εγώ
κανείς απέσ’ ’κ’ εσέγκεν

’Κ’ εγνώρτσα μάνας τη στοργήν
και τη κυρού μ’ λαλίαν
Αδέλφα̤ ’κ’ είχα να τερώ
πώς έν’ η αροθυμία
Κορίτσ’ ’κ’ εντάμωσα να φέρ’
νερόν ας σο πεγάδιν
ν’ εδίν’νε με τον ορφανόν
κι επέγ’να αφκά σον Άδην