Έναν κορίτσ’ εφίλεσα

Έναν κορίτσ’ εφίλεσα
κι όλιον τα χ̌είλια μ’ λείχω
’Κι ξέρω πού κέσ’ λάσ̌κεσαι
νά ’ρχουμ’ εσέν ευρήκω

Τη σπαλερί’ σ’ τα κορδόνι͜α,
γιαβρί μ’/πουλί μ’, όντες ελύαν
Τα καταρράχτι͜α τ’ ουρανού
εθάρρεσα ενοίαν

Αφκά σο σπαλερόπο σου
ντό είν’ ατά ντο κείνταν;
Κιμισ̌χανάς μηλόπα είν’,
εσέν κι εμέν κανείνταν

Αν είπα σε το τερτόπο μ’,
αν είπα σε το χάλι μ’
Πασ̌κείμ’ ντο είπα σε να παίρτς
τ’ αχούλ’ ας σο κιφάλι μ’;